زندگينامه رياضي دانان + تاريخچه

چرا رياضيات مي خوانيم؟

چرا بايد رياضيات بخوانيم؟
راجر بيكن، فيلسوف انگليسي در سال 1267 ميلادي پاسخ اين سوال را اين چنين داده است:
«كسي كه اين كار را نكند نمي تواند
چيزي از بقيه علوم و هر آن چه در اين جهان هست بفهمد . . . چيزي كه بدتر
است اين است كه كساني كه رياضيات نمي دانند به جهالت خودشان پي نمي برند و
در نتيجه در پي چاره جويي برنمي آيند.»
مي توانم همين جا سخن را پايان دهم اما ممكن است بعضي ها فكر كنند كه شايد خيلي چيزها در هفت قرن گذشته تغيير كرده باشد.

شاهدي تازه مي آورم، پال ديراك از
خالقان مكانيك كوانتومي، معتقد است كه وقتي تئوري فيزيكي اي را پايه ريزي
مي كنيد نبايد به هيچ شهود فيزيكي اعتماد كنيد. پس به چه چيزي اعتماد
كنيد؟ به گفته اين فيزيكدان مشهور، فقط به برنامه اي متكي بر رياضيات ولو
اين كه در نگاه اول ربطي به فيزيك نداشته باشد.

در حقيقت، در فيزيك تمامي ايده هاي
صرفا فيزيكي رايج در ابتداي اين قرن كنار گذاشته اند در حالي كه الگوهاي
رياضي اي كه به زرادخانه هاي فيزيكدان ها راه يافته اند به تدريج معناي
فيزيكي يافته اند. در اين جاست كه قابل اعتماد بودن رياضيات به روشني رخ
مي نماياند.

بنابراين الگو سازي رياضي روشي پربار براي شناخت در علوم طبيعي است
موريس كلاين مي نويسد:

يوناني هاي قديم واقعيت هاي دنياي
اطراف خود را با علم رياضيات منطبق مي ديدند و حقيقت نمايي طرح كيهان را
در رياضيات مي يافتند. آن ها بين قانون هاي طبيعت و قانون هاي رياضي شباهت
هايي را احساس مي كردند كه اكنون يكي از پايه هاي اساسي علوم را تشكيل مي
دهد.

بعدها يوناني ها در شناخت طبيعت
پيشتر رفتند و اعتقاد استواري پيدا كردند كه جهان بر اساس قانون هاي رياضي
طراحي شده و دستگاه كنترل شده اي است، از قانون هايي پيروي مي كند و براي
بشر قابل درك است.